• O szkole

          • Patron

          •  

            Janusz Korczak patronem Szkoły Podstawowej nr 5

            9 grudzień 1987 r. - nadanie imienia Janusza Korczaka Szkole Podstawowej,
            7 grudzień 2007 r. - nadanie imienia Janusza Korczaka Gimnazjum,
            7 grudzień 2007 r. - nadanie imienia Janusza Korczaka oraz wręczenie sztandaru szkoły Zespołowi Szkół nr 5 w Garwolinie.

             

             

            JANUSZ KORCZAK - 1878 - 1942

             

                Henryk Goldszmit- Janusz Korczak - urodził się w Warszawie 22 lipca 1878r. w inteligenckiej rodzinie pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec był znanym adwokatem. Dzieciństwo upłynęło mu w atmosferze miłości, ciepła rodzinnego i troski rodziców. Choroba ojca, potem jego śmierć zmienia położenie rodziny. Młody Henryk zaczyna zarabiać korepetycjami, jednocześnie ucząc się. Jako student medycyny zajmuje się dziećmi w Czytelniach Bezpłatnych Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności.
            Zgłosił na konkurs literacki sztukę “Którędy'', którą podpisał pseudonimem Janusz Korczak. Odtąd podpisuje się własnym nazwiskiem lub pseudonimami, umieszczając felietony, szkice, artykuły w różnych czasopismach. Swoje książki publikuje jako Janusz Korczak. Wykorzystuje w nich elementy biograficzne, ukazując fałszywą litość, odświętną filantropię.
                Od 1903r. pracuje jako lekarz w dziecięcym szpitalu im. Bersonów i Baumanów w Warszawie. W czasie wakacji jest wychowawcą na koloniach dziecięcych w Michałówce i w Wilhemówce. Przypadkowo został zaproszony jako lekarz ze szpitalika dziecięcego na wieczornicę do schroniska dla dzieci żydowskich. Włącza się do pomocy, a gdy w 1912r. otwarto nowy Dom Sierot na ulicy Krochmalnej 92, został jego dyrektorem i zamieszkał na poddaszu. Stefania Wilczyńska to jego najbliższa współpracownica.
                W czasie I wojny światowej jest lekarzem frontowym i w Kijowie, w jednym z sierocińców poznaje Marię Falską. Wspólnie zakładają w Pruszkowie sierociniec Nasz Dom, potem przenoszą się do nowego domu na przedmieściach Warszawy. Janusz Korczak pozostaje opiekunem i współpracownikiem Domu Sierot i Naszego Domu, które pracują zgodnie z korcza-kowskim systemem wychowawczym. Jest też wykładowcą w Instytucie Pedagogiki Specjalnej, wygłasza prelekcje na kursach dla nauczycieli, publikuje artykuły w czasopismach lekarskich, pedagogicznych. Od 1926r. tworzy pismo dzieci „Mały Przegląd” jako dodatek do “Naszego Przeglądu''. W polskim radiu wygłasza w 1935/36 r. audycje dla dzieci i o dzieciach, są to ,,Gadaninki Starego Doktora''.
                Wybuch II wojny światowej to nowe wyzwanie dla Doktora Korczaka, wzywa do oporu, pomocy, opatruje rannych. Stara się wspólnie z wychowawcami prowadzić normalne życie, z trudem zdobywając środki. Trafia w 1940r. do getta wraz z dziećmi i mimo propozycji ocalenia, pozostaje w nim. Gdy w 1942r. przyszedł rozkaz likwidacji getta, dzieci z Domu Sierot wspólnie z opiekunami pomasze-rowały na Umschlagplatz. Stamtąd transporty kierowały się do obozu zagłady w Treblince. Zginął w sierpniu 1942r.
                W domach sierot Janusz Korczak w toku pracy stworzył własny system wychowawczy dostosowany do ówczesnych warunków. Wychowanie uważał za proces twórczy, polegający na poszukiwaniu własnych form i metod. Konsekwentnie realizował założenie, że dziecko jest pełnym człowiekiem i każde wymaga zindywidualizowanego podejścia. Rolą wychowawcy jest ukierunkowanie i pomoc.
                Jako wykładowca nawiązywał kontakt ze słuchaczami. Posługiwał się różnymi formami wypowiedzi: felietonem, esejem artykułem, rozprawą, pogadanką, reportażem, sprawozdaniem. Podobne formy przyjmują zapisane rozprawy pedagogiczne, np. “O gazetce szkolnej”, “Prawidła życia”, “Pedagogika żartobliwa”, “Jak kochac dziecko”, “Prawo dziecka do szacunku”. Jego twórczość literacka przeznaczona dla dzieci to : ”Sława”, “Bankructwo małego Dżeka”, “Król Maciuś Pierwszy”, “Król Maciuś na wyspie bezludnej ”, ”Kajtuś Czarodziej”, „Uparty chłopiec”, “Ludzie są dobrzy”, “Trzy wyspy Herszka”. Dzieciom J.Korczak przekazywał prawdę o życiu, zmuszał do zastanowienia. Bohaterowie jego utworów nie mają łatwego życia, ale są aktywni, dążą do ulepszania świata. Dorośli otrzymują dzieła z podtekstem zrozumiałym jedynie dla nich. Dzieci dostrzegają w nich piękno własnych marzeń, a dorośli - własne postępowanie ukazane często żartobliwie, czasem gorzko i złośliwie. Dorośli odczytają to, co nie dociera do świadomości dziecka: wiedzę o nim, jego reakcję na postępowanie innych.


            ,, Bo musimy się zniżać do ich pojęć.
            Zniżać, pochylać, naginać, kurczyć.
            Mylicie się .
            Nie to nas męczy - Ale że musimy się wspinać do ich uczuć.
            spinać, wyciągać na palcach stawać, sięgać.
            Żeby nie urażać ”.
                                                        J.Korczak: „Kiedy znowu będę mały”